Karanfil
Sonra gittin
Eylül yaprakları döküldü ardından. Bir çocuk gibi ağladım. Soğuk buz gibi bir sobanın arkasında kaldı hatıralar. Ben çiçekli perdeler astım camlara. Saksıda karanfiller açtı Olmayan sabahlara uyandım hep Olmayan bir ben aradım Gençliğimin yorgun yüzü geçerken aynalardan. Kırlangıç ağıtları yükseldi sol omzuma. Sustum. Sustukça Papatyalar açtı ruhumda. Ellerim kocaman oldu Bir palyoca gibi.. Çok sonra Bir dilencinin olmayan avuçlarına bıraktım gülüşlerimi. Kalbimi beyaz bir kefene sardım. Sonra derin bir uykuya daldım Yastığımda hala O" karanfil kokusu..." Özge Özgen |