ASKER VE ÇOCUK
ASKER ve ÇOCUK
O hiç uyumadı. O hep yürüdü. Ve tutu çocuğun üşüyen ellerini. Avuçlarının arasına aldı, ısıttı sıcak nefesiyle… Çocuk askerin omuzundaki yıldızlara baktı . Asker de çocuğun gözlerine. O anda, yüreğindeki iman güneşinden bir kıvılcım çaktı, karalığın karnına; yıldızları kıskandırırcasına… Taptaze bahar kokan, alnından öptü çocuğun, gül rengi titreyen dudaklarıyla… O hızla asker, üzerinde gün batmayan dağlara koştu. Şahinler bekliyordu yollarını; bitkiler, ağaçlar, böcekler, tepeler, vadiler… Asker de bekliyordu geceleri, rahat uyusun diye bebekleri. O hiç uyumadı . O hep yürüdü. Yürüyünce düşmanın üzerine, şehitlerim dirilip dikilecek “İşte benim kanımı taşıyan askerlerim” diyecek. Yusuf Yılmaz |
Kutlarım...
......................................... Sonsuz selamlar..