MUTLULUGUM UVEY KARDES
Öyle bir hayat yaşadım, sanki ölümlere eşti.
Mutsuzluğum özse, mutluluğum üvey kardeşti. Şansım üvey anne, kaderim üvey baba gibi davrandı. Bu dünyada yanlış olan bendim, doğru olan insanlardı. Ne kadar çile çeksem de, boyun eymedim kadere, Mutluluğa alerjisi olan bu bünye, doğuştan alışkın kedere. Çekti çekti doymadı nerden baksan tam kırk sene. Icerim kan ağlarken, ben dik durdum, gülüp geçtim dertlere. Bir lokma ekmeğe muhtaç, bir yudum sevgiye aç. Derdi yüreğinde olanları, tedavi etmez hiçbir ilaç, Sevmekmiş, sevilmekmiş bu dünyadaki en büyük ihtiyaç. Ellerin gönül bağları yemyeşil, bizim gönül bağımız kıraç. Hiç yağmur yağmasa da sitem etmem ben buluta. Insanları vursanız da kurşun işlemez umuda. Bu filmin başı acı dolu, çile dolu, belki mutluluk sonunda. Sende işler nasıl? Bilmem... bendeki işler yolunda. |