Son eylül
Susuyorum
Kırlangıç ağıtları yükseliyor başı boş sokaklarında Üsküdar’ın Yaşlandıkça bakır saçlı bir kadınlara bağışĺıyorum yalan gülüşlerimi Bütün hüznümü dökülüyor üstüme bu son eylül kırıntıları Çıplak ayak iğdeliyorum sırtıma hayatın yükünü Kaldırımlarda boynu bükük kadınlar görüyorum bana benzeyen Yorgun Bitkin Yaralı kadınlar Kuşlar diyorum sonra Bir kuş olsam Ve maviye boyasan şunların saçlarını Yahut denizleri kurutup sersem ayaklarına diyorum Biter mi Geçer mi Kiraz ağaçları acar mı dudaklarında Eylül işte, adı üstünde Herkesten çok ben üşüyorum Ve yorgun düşüyorum Başı boş uçkuru bozuk, bu sayfaların üstüne Yinede unutmaya kıyamıyorum seni işte Belkide hala seni sevdiğimdendir bu sessizliğim Ama sen duy beni Olur mu Özge Özgen |