iyi olmaya büyük bıçaklarla doğranmış parmaklarımı
seslere sürmek
sabanla toprağı pul pul devirmenin büyüsüne ışıldıyordu
tanrının elçileri, onların göklere salınan sözleri ve melekleri
uzansam tutacaktım kanayan boğumlarla
kara günlerde ılık hislerin gurbete kayan gözleriyle
kirpiksiz gözleriyle
mavinin erdemli tonuna es vererek suskunluğu dinliyorum
acılar estarabim
bu kadar uzun ve geniş velayet dahilinde
nergisin öyküsü hala geçerli oksitli geleneklerde
kötünün karşı konulmaz krallığı açılır perde perde
iyi olmaya çatılmış ellerin derinleşen çizgileri
duyumsamalardan yoksun diplere çekilirken
karar verilir
araftan her yöne dağılan sessizlik
dürüst ve namuslu yürek burkmaların cezasına okyanus olur
kargışlar ağıt tınısı sürüngenlerin ve otların çatlamış sırlarını

bana yalan söyle şarkılardan
hızlıca kirletilmiş tüm denizlerin gün görmeyen karanlığına dolan nehirleri
inanmayarak kulaçlayan belleğimi
ölmüş topraklarında akıtayım terkedilmiş yatağında
kurumuş bi dudağı aşkla ıslatan sevgiliyi
hala güzel kılan ne olmalı diye gülümsemeli
zamane oldukça re sesinde
yalan da olsa

kaldırımları geometriye yaslayan basitliği
destansı sunumlarla yaşanan yazgıya çevirmek
koşullu adımlarla adımlamak zamanın paydasını
ezan dinlemek new york sokaklarında
kül rengi sığlıklarda koşmak uykunun şefkatinde
dilekler
bitmeyen ve dinmeyen sonsuzluk tutkusu

birleştirmekte zorlanıyorum mozaiklerini bildiğimin ve göreceklerimin
tırnağıma taş battı
iyidir artık tüm bilmediklerim