Kelebek kanadında nadide desen gibi,
Nakşedip gönlüme sevdanı ilmek ilmek,
Ve sonra bu deseni şiire dökmek için,
İçimdeki yangını, canıma minnet bilmek!

Gül yapraklarının o ipeksi dokusunu,
Bülbülleri mest eden, hülyalı kokusunu,
Bir şair özeniyle, mecz edip mısralarda,
Belki okursun diye, hecelere işlemek!

Gün batımı vaktinde, sahil gezintisinde,
İsmini fısıldayan rüzgâr esintisinde,
Süreyya yıldızını benzetip cemaline,
Süzülen gözyaşını dalgalardan gizlemek!

Örtünürken hüzünle siyah tülleri gece,
Efkârın kollarında, boyun büküp sessizce,
Mehtap aydınlığında, dilek tutup ümitle,
Bilinmezlere kayan yıldızları izlemek!

İn cin çekildiğinde, yürümek sokak sokak,
Tenhalarda gizlenmiş gölgelerden korkarak,
Çocukluk ezberimden nice dua dilimde,
Ürperirken yüreğim, seni Hak’tan dilemek.

İşte günlerim böyle, geçip giderken bir bir,
Her anımda yanımda, hatıran benimledir.
Anlatmaya kifayet etmese de cümleler,
Hele bir bak lügate, bu hallere ne denir?