acı çektiğim zamanlar yalnız kalmayı seviyorum.aslında yalnız yaşamayı seviyorum ben.ama tabii ki bu mümkün değil.belki tek evlat olduğum içindir diyorum ama sonra vaz geçiyorum çünkü yığınla sadık dostum var hamdolsun.
evim terk edilmiş bir yerde sayılır. internetim falan yok. su kumsal ve böyle tuhaf bir rüzgarı var.
insanın canını sıkan bir sessiz savaşta denebilir aslında..

insan her nereye giderse gitsin o kahrolasıca dünya belası düşmüyor yakasından işte. kalbimden göçüp gitmek için her şeyimi bağışlayabilirdim inanın.

sizinle gönül karakterimizin çok uyuştuğunu düşünüyorum Mürsel hocam.hep hüzün hep deniz hep kuş hep martı sesi ve mucizesi çözülmeyen gök yüzü var muhayyilemizin en ketum yerinde.
bu gün böyle çok mutsuz hissediyorum kendimi.

bir çocuk gördüm çünkü.böyle olunca unutuyor insan kalbini aşkını acısını vs işte ne bileyim bu gün bütün bir dünya üstümde drift atıyor gibi.

benim derdim bu dünyada kalbin sürekli acı çekmeye tutsak kalması sanırım. kolay mı peki? elbet hayır. Allah'ın var olduğu bir yerde ikinci bir aşk hep topaldır.

eksiliyoruz. günler geçiyor. yaş atıyoruz. bir avuç rüzgarı tutup dokuz düğüm olan boğazıma salmak istiyorum.
boğazın dokuz düğüm olmasının sırrını hiç düşünmedim. ama bir dokuz daha ekleyince 99 olduğunu çok düşünüyorum.

hüzünlü kalpleri Allah sever. bir şeyler daha yazmak istiyorum ama bazen saçmalaya biliyorum o yüzden bırakayım en iyisi.

bu gün güzel olan günümü iki yaşlarında bir çocuğun dileniyor olması perişan etti.

ağlamak istiyorum gerçekten.

çok selamlar ve duayla.