Sorarlardı bana en sevdiğim dostlarım, zamanın çookkk eski hâlâ esrarına eremediğim bir diliminde, öyle mahzun hallerimle ötelere doğru uzun uzun bakıp dalarken,

_ Ne düşünüyorsun? diye...

Ben de her defasında hüzünlü gözlerimi saklı bir hayalden isteksizce çekerek şöyle cevap verirdim:

_Beni hiç düşünmeyen birisini...

Ve içimden eklerdim bu muhayyilemı sürekli sarsan cümlenin doğruluğunda:
_Çünkü bilirdim ki veya öyle hissederdim ki düşündüğüm belki de hiç düşünmezdi beni...
...
Belki de bir ömür; düşündüğümüzle, hissettiğimizle gerçekte var olanın çatışma vetiresinde geçiyor...
...Ve belki de zaman bize ne çok şeyi öğrettiği gibi gözlerimizin gördüğünden çok farklı gerçeklerin de olabileceğini ve bu yanılmaların geriye tarifi mümkünsüz koskoca bir hüzün bırakılabileceğini de öğretti...
...
...Ve sonra zaman o kadar hızlı akıp geçti ki...

Artık zamanın bu yakasında " âhlar, eyvahlar, keşkeler" ne kadar da soğuk, banal ve anlamsız...

...Ve bir ömür ki yalnızca Kader’in hükmünün yaşandığı bir ömürdür işte...
...Mazi ve müstakbel dediğimiz de takdirden gayri bir şey değildir...
....
Ve gelip geçerken hayat; o hicranın tortusundan ne yapsak da yüreğe izler kalıyor....
...
...
Bir MED gülüşüydü istediğim aslında, belki de yüzüme hiç yansımayan....

Yorulduğun o güne..ve "Artık beni unut!" deyişine...
Sen de unutma ki gün gelir bütün faniler unutulur!...

Oysa ben;; yetim bir sevdayı
Öksüz bir çocuğun ellerinden tutup da
Uçurtma uçurmaya götürür gibi sevmiştim seni...
Öyle heyecanlı, öyle ürkek, öyle telaşlı, öyle buruk...

...

‘’Ya unutursa!’ diye, kabuslarla uyanma..
Ben; gönül defterimi, senden sonra kapattım.
Kor ateşler içinde, boşu boşuna yanma..
Ben; yüreğimi yalnız, hayalinle avuttum
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum…


Fırtınalar estirip ansızın geliyorsun,
Bahar kokan yüzünle, yüzüme gülüyorsun..
Müzmin gözyaşlarımı, elinle siliyorsun..
Bakışlarını alıp da gözlerimde tuttum!
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!…


Her gelişini, gitmek için bir ’süreç’ saydın
Hüznü miras bıraktın, bütün ömrüme yaydın
Keşke bendeki seni, bir defa anlasaydın..
Verdiğin tüm ezayı, ’sabır’ diyerek yuttum!
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!...


...Ve sonra; hiç zamansız, yine ‘ veda ‘ diyorsun
Bıraktığın enkaza, bakmadan gidiyorsun
Sen ’gelip gitmeleri’, masal zannediyorsun..
Haydi git ! Hasretini, dizlerimde uyuttum!
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!…


Zaman; öyle, her derdin devasını bulamaz.
Hele pişmanlığına, asla merhem olamaz.
Istırabın katlanır, uzağa savrulamaz..
Sıcacıktı yüreğim, yokluğunla soğuttum!
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!...

...

................................mürsel emre doğan ..İstanbul ve yine bir hüzün vakti.. 23 Nisan 2015...