HÜSNÜ’N SENİN EY!..
Farzet ki Samsun’da küçük bir taşım
İzmir’e ekmeyen namerttir ulan! Evet! Diyorum bak; al sana başım Kürsümü çekmeyen namerttir ulan! Adın “Hüsnü” lakin kirin arınmaz “Bozkurt ”un altında çakal barınmaz Yüreği olanlar asla erinmez Kalbimi sökmeyen namerttir ulan! Her yerin ter dökse azimle, kinle Boğulmaz bu millet senin neminle Beni kovalasan kaçmam yeminle Üstüme çökmeyen namerttir ulan! Vay çakal! Biz koyun, sen mi zekisin? Halka üstten bakan malın tekisin Haşa! Mal da değil, malın ekisin Dilimi bükmeyen namerttir ulan! Deme ne yeri var, ne kesim belli Kimliğim, eşkâlim ve resim belli Urfa’dan sor beni adresim belli Gölümde yakmayan namerttir ulan! Ey Nemrudun sülbü, seven zar etmez Sevdanın narında yanan ar etmez İbrahim’iyiz biz ateş kâr etmez Dirilip çıkmayan namerttir ulan! Evet, ulan evet! İstersen kudur Yiğitlik alkışla, sizinki budur! Erkeksen sözünün arkasında dur Denize dökmeyen namerttir ulan! |
Gelecek güzelliklerle dolsun her sabahınız şiir gibi kutlu olsun…
Güzel şiiri taktirlerimle kutlarım…
……………………… Saygı ve Selamlar…