Sana ruhtan soruyorlar, ki bu merak da ruhtan!
En beliğ, en taze cevap yeni doğmuş çocuktan :

Gaybın ödünç benliklerde sürgün avazı “ınga”,
Şifresini çözen için nazal ömürlük destan…

Bir nutfelik üfürümle balçık bedenimizi,
Gör nice secde-gâh kılmış âlemlere Yaradan.

Ruh yüceler yücesinden emirle tecellide,
Varlığını sezmekteyiz, O’na nispetle O’ndan.

Dünya kaydına girende tüm algılardan azat,
Ezeli değilse bile beka-billâh cevelan…

Kesintisiz an içinde bilinç mayalanması,
Onca değişime rağmen tuğrası sabit ferman…

Eğer insan özündeki bu güce layık olsa,
Her uzvu güneş kesilir, her zerresi bir umman.

Menekşeye renk ve koku nasıl işlemiş ise,
Öylesine latif varlık, Rab katından bir ihsan.

Maverayla yeryüzünün anlam bütünleşmesi;
İki âlem arasında berzah oluş anbean…

Girer çıkar, niyetlenir, azap duyar, sevinir,
Geri döner, bekletilir, bizden daha bir insan…

His yollu beslenmesi var, sevmesi, tiksinmesi,
Bilmesi, söylemesiyle uç verir düş boyuttan…

Gerçi kâinat bile dar Cennet anılarına,
Uzay gemisi Dünyamız Ona dip bucak zindan…

Bedenlere bitişik ya, ne bağlı, ne de ayrı;
Terbiye ve düzeltmeye memur yönüyle vicdan.

Saf tefekkür kaynağımız akıl üstü meleke,
Nefsi tuşa getirende yoluna çıkmaz hüsran.

Demek ki ruh, cisme rağmen insan olmak edası,
Meleklerden üstünlüğü bu çetrefil imtihan…

Kötü, yanlış, çirkinliğin tacizine direniş,
İyi, doğru, güzelliği kucaklayacak imkân…

Göreceli şaşırtmaca hayır şer bilmecesi,
Bazen yad yabana yahşi, bazen yahşiye yaman.

Kuran diyor: Ruhtan size çok azı bildirildi;
Varlığı kesinkes amma üstü örtülü kavram…

Ha beşikte taze bebek ha doksanlık ihtiyar,
Ağırlık ve yaşça eşit, Kalubela’dan akran…

Özü özünden haberdar olmakla yetinir de,
İki mısra sonrasında çukura düşer meram…

Allah’ın inayetiyle sefer görevi bitse,
Bilge’nin de bilgeliği noktalı virgül cem-an (;)


YUSUF BİLGE