İÇİMDE ÖLÜRKEN İKİMİZDE
an ki;
bir kış göğü gibi alçalıyor bulut, kent yıkılıyor, uçtan uca toz vuruyor sokaklara. geveze bir yalnızlık karışıyor yapraklara çarpan seyrek yağmur damlalarıyla. solgun renkleriyle bir gece yarısını alıp örtüyorum üzerime, iri puntolarla göğsüme sapladığın çığlık dile geliyor gözlerimde. çözümsüzlüğüyle önüme düşen mutsuzluk, şehrin son tutarsız adamı kimliğini saklıyor ceplerime. sensizliği örtme duygusuyla üşütüyor işgalci zaman beni. bir yol ayrımı iki karanlık, gölgen saklı ilkinde diğeri çıkıyor evime. sahtekar sessizliğimi takıp yüzüme sığınıyorum anneme. içimde ölürken ikimizde.. |
o maskeyi hergün takıyorum yüzüme....
kalemine sağlık....