gecenin organları güven veriyor
bütünlüğe
dağılmamışlığın cennet olabileceğini düşünüyor düşük insan
zarfın içinden çıkan iki çift göz
geçmişin adaleti ve sin’in hurafesi
dağılıyor endorfin ve hizaya girmiş askerler
yalnızım ve bir kadın gibi homurdanıyor erkek
çakı ile açılıyor cennetin kapısı
ardından yeşil atlar iniyor deliliğe
söz verilmiş ağızları eziyor geçiyor
aşağılıklık bir güven meselesidir,
ve ancak tufandan bize kalan erkeksi bir borçtur
gök,

çok güzel olacaktı
gündüz ölseydim
büyüklerim bana söz vermişti
öğlen 3 gibi ölürsem
beni Wagner’in resmine gömeceklerdi
olmadı.



kuşlar geçiyor yüzümün üstünden
yüzüm bedenimin çatı katı
içinde bazı sırlar saklı,
kuşlar yardım ediyor öpüşüme
kibarlık budalası bu vayeyla
eşcinsel suntalardan yapılmış bazı sandalyeler
oturun hele şöyle abiler ablalar
size usul usul yara vereceğim
incinmiş ruhlarınız gerçeğin damarından
gebe kaldığı için
ağzınızdan doğuracaksınız beni
ağzınız ağızlarınız
derinizde bıçakla açılmış kesik
öpmeyin beni
geçmişinizden alıntılanan küçücük bir frengiyim
küçücük bir el feneriyim.


odaların kimsesizliği ve pisliği
alçıya alınıyor çağın yürüyenleri tarafından
bronzlaşmış güzel duvarlarla
kremlenmiş güzel ışıklarla
geliyorlar
seksüel itler, canı çekiyor kenara beden
terk ediyor etleri ve geleceğin geçmişini


sonra göğe çekilenlerin dramı bu
sigaranın, uçurtmanın peygamberin
yalanlar söylüyorum kendime
kendimin içinde kendimin beslemesiyim
üst varlığım endulüslü erkek fahişe
benliğimde benden gebe kaldığı iddia edilen bir cenaze

ölüyorum
kendimin cehenneminde bir ödüldür
şeylerin tüyleri