Duy kalbim
Dün gece yine
karıncalar türedi kalbime Öldüm sandım Bez bebeklerimin koynundan çaldılar çocukluğumu Bir yığın yalnızlığım oldu sonra Ve denizler Bir uzayıp bir kısaldı üstümde Ben gökyüzüne basa basa yürüdüm Çok zaman yorgun sabahlardan geçtim Diz üstü yalanların üstüne çöktü dünyam. Ben yine yazmaya koyuldum dil yarası acılarımı umarsız gecelerin üstüne Sustum Sustum Avazım çıktığı kadar sustum Duy kalbim Çocukluğumu çaldılar yine Kırık Dökük Ve sisli Bir haziran sabahında... Özge Özgen |