kalabalık bir yalnızlığımda bir kadın sevmiştim. sonradan yalnızlaşan bir kalabalığım oldu.
hikaye bu. şiirde henüz bitmedi ama olsun. biz bittik sonuçta..

-yüzünü yüzüme gömdüm
yüzsüzlüğün bundan-

bildiğim ne varsa al senindir artık
bununla bir göğü tam ortasından görürsün
uzun zaman gülersen sustuklarımı anlarsın
ellerin bu yüzden bir cinayet zanlısı gibi
kaçar durur...

gün, bulutlarıyla günü kapadı
ben küçücük bir balkondan her yeri görüyorum
insanların aktıklarını astıklarını
kilometrelerce uzakta olan turuncu nevresimi bile
bir rüzgar aklımı başımdan almak için esiyor
turuncu nevresim yok.
sen nasıl geliyorsan aklıma
ben ellerimle kalbimi yokluyorum
günü alabildiğine bir yağmur
turuncu nevresim öylece ıpıslak
Beyaz bir martı göğe çağırır gibi şimdi beni
yeşil bir ağacı büyütüp yeşilliklerin içinde
ben yalnızlıklarımı duyarım
üç çocuk valizlerini toplayıp bir yerden gelir
ben her şeyimi bırakıp bir yerlere giderim
şehri uyutup yalnızca sana şarkılar söylemek için

bildiğim ne varsa al senindir artık
bununla bir göğü tam göğsünden görebilirsin
bildiğim ne varsa al senindir artık
bu yüzden kendini durmadan kullanılmış bir günün
tam ortasında buluşun..