ilk satırda yağmur rendeleyip vagonları ma yükledim
oysa Süleyman’a göre yükün cismi değil ismi ağır gelirmiş
sırtın hıncı da hancı sına bükülürmüş

kendime sözümdü
merhaba yolcu
gar sancısı çekmiş soğuk ve yabancı
bir insan ırkı önünde yüzümü doğurdum

makamlar düdüğünde bekçilerin dur diyorlardı
durmak ısırıyordu topuklarımı
ve peronlar adım adım çoğalırken
fikrimde kalabalık bir yolcu endişesi inşa ediyordu kendini

dizlerimin bağlarını kirpiklerimle oynatıp eğlendiriyordum korkularımı
saçları dağınık bir ülkenin kalbinden geçiyordum
ve geçen bir şeyler daha vardı
varlık ve benlik sorgusundan diri kurtulanlar
sonra şehirleri kovalayan ağaçlarından yapraklarını çalmaya başladım
hat sınırları belirginleştikçe tırnaklarımın altı terleyip tahmini bir sonu anımsıyordum

duruyordum or da
durduklarımı sayıp sayıp
parmaklarıma asıyordum
parmaklarım,parmaklarım
evet
onlarla yüz yüzeydim

hatırlıyorum durduğumu
ve ben daha önce hiç bu kadar kalabalık durduğumu hatırlamıyordum
parmaklarım evet parmaklarım onlarla yüz yüzeydim merhaba




(bu duruş bana ne denli huzur getirir bilmiyorum ama bilmeden de yola devam edebilirim)
dedi süleyman

şimo
sinan şeker