// çocukluğumun gözlerinden öpen kadına //



biraz zaman geçtikçe nasıl da yıllanıyoruz değil mi
açık mektuplar gibi dağılıp
dilin sivri ucunda birikmiş sözcüklere malzeme oluyoruz

sonra da göğsümüzün orta yerine dökülüyor sustuklarımız
gülüşlerimiz eziliyor yerimize


bazen de özlemin yarasını sarıyoruz iki sohbetle
kahve fallarıyla yıkayıp dünleri
dibine vuruyoruz muhabbetin gün içinde

zaman törpüsü ise boş durmuyor tabiki
elinde ömrün kayıtsız satırları
siliniyor her yazısı

ne çok eksilmiş
ne çok ayrı kalmışız seninle be dostum

arayıp sormak bir yana
göz göze çoğaldığımız günler geldikçe aklıma
karanlık bulaşıyor ruhumun aydınlığına
düetlerimizden çığlıklarımıza kadar
çok şey gömülmüş meğerse eskinin kuyusuna

Arzu’m
ne kadar söylesekte sevgimiz büyük diye
bu gerçeğe yaslanmadıkça yaşıyor sayılır mıyız sence


bana çocukluğumu getir , sana bugünden yarını anlatayım !



Dostum , yoldaşım Arzu UZUNER ’e en kalbi duygularımla küçük bir hediye !
( si maoropen bozomota )


02/01/2017
eMİNeYZAMAN
17;00