Yurdumun her yerine uzatarak elini
Yayarsın üstümüze nurun en güzelini.
Değişmezsin dünyaya saçımızın telini,
Göklere yükseltirsin sen bizi öğretmenim.

Gün olur görev için donarsın dağ başında.
Bize güneş olursun cehaletin kışında,
Sen varsın şu derede, şu köyün yokuşunda.
Çelikten mi yaptırdın bu dizi öğretmenim?

Yazmayı öğretirsen kalem tutar elimiz.
Kitap okur sayende hiç dönmeyen dilimiz.
Seninle aydınlanır bucağımız, ilimiz.
Eşsiz hatip yaparsın dilsizi öğretmenim.

Yurdun her köşesine sen çekersin bayrağı.
Eritirsin ilminle cahillik denen dağı.
Sensin her yeni neslin hem ilk hem son durağı.
İlmin dize getirir dilsizi öğretmenim.

Sanma ki boşa gider verdiğin bu emekler,
Öğrencin tezgâh kurar, öğrencin vatan bekler.
Büyüyüp fidan olur ektiğin çekirdekler,
Yeter ki yolumuza aç izi öğretmenim.

Öğretmenler bu yurdun solmayan çiçekleri,
Öğretmenler gözlerin ümitle dolu feri.
Öğretmendir her çağın yenilmeyen neferi.
İrfanınla çiçekle sen bizi öğretmenim.

Fedakâr öğretmenim adaksın bu vatana.
“Eserimdir.” diyorsun eli kalem tutana.
Biz de minnet borçluyuz bizleri okutana.
Kalplere nakışladık biz sizi öğretmenim.