aynı mevsimi bekliyorduk seninle,ve kışın en önünde oturuyorduk
mevsim geldiğinde oturacak yer bulalım diye,
ben babamdan izin almıştım biraz kendimi öldürmek için
merhaba Vietnam merhaba Saray Bosna!
sen sadece beni sevmekten sorumluydun
burnumun altında başlıyordu ellerin, göğe yakın duruyordu saçların
ben iz takip ustasıydım ,kendi ameliyat izlerimi izleyerek bulmuştum ameliyathanemi
kalbime yapışan kirpiğin yüzünden
yaşarıyordu böyle kalbim akşam üstleri



bazı geceler biraz şarkı biraz erzak gönderiyordum Saray’a
ve yaşlıların bedenlerindeki kurşun izlerini topluyordum sessizce
sen beni seviyordun evde, durakta,işte ve ölümünden arta kalan zamanlarda
adım,dilinde apse yapmış iltihap barosuydu
üşenmeden gittin dilini çektirdin, nasıl olsa yenisi çıkar diye
bu gece gözlüklerini çıkar ve beni dinle
ben Vietnama gidiyorum, bana biraz ekmek biraz ellerini hazırla
dönmezsem merak etme
kapıları ört, şiirlerimle pencereleri kapat, her yeri kilitle
buzdolabının kapısını açacaksan kim o demeden açma



aynı enjektörle çekiliyorduk birbirimize
ve aynı komalarla uyuyorduk dilimizi masanın üstüne koyup
aynı göz kapaklarını açıyordu işçiler
ve bakışları çekip kuyumuzdan kapatıyorlardı
aynı uykuyu ikiye bölüp uyuyorduk yazın
terlemeden uyuyalım diye, rüyamızda soğuk sularda yüzüyorduk
yüzlerimiz birbirimizi iyice tanıdıktan sonra gereksizdi
bunu ikimizde biliyorduk,kullanmıyorduk yüzlerimizi
bakışlarımızı güvercinlere veriyorduk sabahları
sen demli üç şekerli içerdin çayı
ben açık iki gözünle,
vietnamı özlüyordum dizlerinde
ve ben ölenlerin ismini sırtına yazmaya devam ediyordum
seni unutmayayım diye...


aynı ormanı bekliyorduk seninle,
aynı tankın gölgesinde öpüşüyorduk
ve ölülerin gölgelerini incitmeden gömüyorduk toprağa önce,
annem keşke doğduğumda gül yerine isim verseydi bana
ve sen de koklayarak seslenmeseydin bana
beni öldürmek için bana sormanıza gerek yok, annemden izin almanız yeterli
merhaba vietnam merhaba saray bosna!