Hangi gün olacak şakrak uyanacağım şafaklara

derken vesvesim

Aynaya baktığımda nabzî duyguların esiri oluyorum
Gözümün giryanları eski bir namluya verip alnıma dikiyor tetiğini
Vuracaksa vursun da kurtulalım der gibi yine
Tövbe tövbe

Gece zindanlarda avutturum ruhumu o zaman
Bir çıkış noktası gözleyerek
Her ışık belirtisinden umut mumları yakarım dileklere
Yaktıkça sönen mumların
Gölgesinde ısınırdım don tuttukça ellerim

Tiyatro gibi çevremde sahte insan maskeleriyle
Donatılmış iblisler sinyal beklerken
Ondan sahteleri tanır oldum
Sözlerinden gözlerinden

Panjurların inmesiyle görünür gerçek yüzleri
Yılan kusar her biri dokunduklarına

Miras bırakıyorlardı evrene

Zor aşamadayken aynı senaryoda yer alırdım

Ve ışık görünür peşine düşerdim çıkarken basamakları
ayağımın altında cansız naaşları sükut ediyordi bene
Bakmama zaman yoktu değmezdiler

Yukarı vardığımda pusuya durmuş , bir kaç ayak izleri görurdüm, yaşam belirtisi gözlemekteydiler
Onlar yorgundular şafaklara umutlara
Ben ise çılgındım yaşam hevesimle , rüzgar esintisiyle kurtulurdum ellerinden

Görmüyorlardı


İşte ondan iyi niyetimden

Her tebessümünden güller ekilir
Her gözyaşımdan mazim yıkanır her damlası şimdiki ben olan çiçeği sulardı
Yeşermem için sonbaharlara

göz yaşlarım mecburdu bugüne

Şimdi misk amberim gel de gör beni uçuyorum göklerde

Gıcırdarken hücrelerim yaralarımdan
Yavaşlarken kalp atışlarım sonlarda
Yeniden doğarım hep ben yarınlara
Kötülüğü yendikçe doğar yaşarım

Çünkü Allah’ın almadığı canı kimse almıyor azizim...

Ayşe Kavak