Sesimdeki Yalnızlık...
Çığlıklar büyütürken gecede beni
ben masal oldum da zamanın puslu ve umarsız tarihine aktım yıldızlar düştü gökyüzünden, bir de gözlerin, bir de gülüşün parıltılar sakladım koynuma her gecenin sabahına ağladım, her sabahın seherine bağırdım yankısı olmadı sesimin hiç sesim yalnızlık oldu su gibi çoğaldım ay düştü üzerime üşüdüm yüzünün aksi kaldı tenimde çağlayan oldum bir uçurumdan bıraktım kendimi, avuçlarına düştüm bir düş gördüm yıldızlar düştü gökyüzünden bir de gözlerin, bir de gülüşün biri sana biri bana biri bana... |
vaayy..
çok duygulu şiir olmuş...
yalın ama etkili...
anladım seni şair...
tebrik ederim...