Benim adım Hasret öğretmenim.
Hani her söylediğinde dolardı ya gözlerin.
Kim bilir ne kadar büyüktü özlemlerin…

Benim adım Hasret öğretmenim.
Erkeğe verilen değerden geliyor adım.
Daha doğmadan yapılmış hayat planım.
Rüzgarın önünde hedefsiz bir yaprağım…

Adım Hasret dedim ya öğretmenim.
Sevgiye,şefkate,benliğe aç olan hasret,
Düştüğünde kalkmayı tek başına öğrenen hasret,
Büyümüşte küçülmüş diyorlardı ya işte o hasret.

Her gelen öğretmen hayalin nedir diye sorardı.
Susardım hep utandığımı sanırlardı.
Ne olduğunu bile bilmediğim ey hayal,
Öğrenemeden gelen hemen kaçardı.

Üzülsem mi , sevinsem mi diye şaşırdım ilk geldiğinde.
Sen de gitme diye haykırmak istedim olabildiğince.
Sanki duymuş gibi baktın gözlerime, gönlüme.
Oysa ki çoktan kaynaşmış kaderin kaderimle.

Hasret’in hasretle arkadaş olduğu bir anda,
Bisiklet süren bir kız gördüm öğretmenim.
Düşüncesi bile bana hasret olan bir bisiklet.
Üzülmedim, heves bile etmedim öğretmenim.
Alışmıştım artık hiç olmayacak şeyler için üzülmemeye,
Her istediğimde sert duvarlarla dövüşe dövüşe.

İyi ki geldin öğretmenim, açtın titrek kalbimi.
Öğrettin bana harf harf sevmeyi hayali.
Şimdi sürüyorum hayallerimde pembe bisikletimi,
Koşuyorum uçurtmaların peşinden, aşarak engelleri,
Giymişim beyaz elbisemle, mor patiklerimi,
Uçuyorum kuşlar gibi özgürce öğretmenim.
Benim de var artık saklı özlemlerim.

Beni hatırladığında sakın üzülme öğretmenim.
Adım Hasret olsa da soyadımı sen koydun ümit.


Şennur KAYA