MİSAFİR GÖRDÜK KENDİMİZİ
Gurbette düşünce sevgi diye bir şey kalmadı yüreğimizde.
Neyimiz varsa geride bıraktık ve bir daha dönemedik.
Döndüğümüzde de kendimizi misafir olarak gördük baba evinde.
Belimiz büküldü sesimiz çıkmadı, çıkaramadık sesimizi...
Yaşamak zorundaydık, çalışmak gerekiyordu.
Aç kalınca kimse bir lokma ekmek vermezdi.
Hasta olunca yırtık yatakta sabaha kadar öksürürdük.
Hastaneye gidemiyorduk, paramız yetmezdi,
Hem paramız olsaydı insan yerine koymazlardı,
üstümüz başımız yırtık diye.
Çoğu zaman "annem kısır olsaydı da doğurmasaydı beni" derdik.
Lakin başa gelen çekilirdi, bizde çektik acısını, tatlısını...
Gözlerimizden özlem eksik olmadı hiç bir zaman.
Kıyamadıklarımız burnumuzda tüterdi,
özlüyorduk geride bıraktıklarımızı,
Hasret kokardı sevdiklerimiz, mahallemiz, sokaklarımız.
Ama gidemezdik bir türlü, açlık savaşındaydık.
Gurbette hüküm giymiştik, çalışıp ekmek kazanmak gerekiyordu.
O yüzden hep uzak kaldık, doğup büyüdüğümüz yerden...
Sanki hiç öyle bir yerde yaşamadık, o kadar yabancı kaldık işte.
Gurbet bizi öyle bir hale soktu ki, toparlanamadık.
Kendimizi misafir gördük anne baba evinde.
Hayat bu ya dedik eyvallah deyip devam ettik yolumuza.
Yazan: Sinan TOKER
Yazıldığı Tarih: 22/10/2016 (16:35)Siirt