Ölçülecek kadar ağırlığı olsaydı keşke insanoğlunun .
Yerin yurdun önemi var mıydı ? Bastığınız toprak yalın mıydı ?
Farkına varıldı mı gitgide yeşilin yok olduğunun ?
En azından zahmet ile zimmet edip yüreğinize şunu sorun :
İçimiz rahat mıydı ?
. . .

Yüzüm kararmıştı .
Pembe yanaklı eşarbım kızıla boyanmıştı .
Gürültüsündende mi anlamaz bu insanoğlu ?
Bugün içimiz dışımız kan ağlamıştı .
Tabii bir tek rüzgar anlamıştı ,
Esmişti öyle boylu boyunca ,
Efkarım , gözyaşım ve kan zerreciklerini her yere dağıtmıştı .
Yanılmıştı .
İnsanoğlu yine yanılmıştı .
Kanımın değdiği her yer toprağa sarılmıştı .
Oysa ki kendi de topraktan yaratılmıştı .
Neden ise üzerine hiç alınmamıştı .
İki bez parçasıyla gardını ,
Pabuçlarının kanımla olan cengini ,
Kızıla dönen yanağımdan dökülen bir zerre kan tanesini ,
Görde şahit ol eşarbım ! Ve de söyle !
Söyle de insanoğlu duysun rengini .

İsterdim resmini o güzel insanların ,
Zerre şüphe etmek ne doğru ne yanlış ,
Ama ben yine risk almadım .
Kalmasın üzerimde kimsenin hakkıma tecavüz hakları ,
Aklanın Ey İnsanoğlu !
Peşinizden gelen , onlarca ölüm atları .
Katlanıpta seyre dalmak belki acuze zamanımın yegane tesellisi ,
Kaide gibiydi sanki ,
Öylesine heybetli öylesine sakin tecellisi .
İki heceliydi .
Sadece ölüm .
Yazık ki adını lekelere boyadılar ,
O güzelim gülün .
Sahi !
Değeri kalmış mıydı özrün ?
Yoksa bedeli ödenen hata mı kalıyordu vicdanen özgür ?
Yorum yok diyen bakışlar etrafında ,
Bugün de yüreğimin ateşi aynı mertebede söndü .
. . .
Kanımın her zerresi sadece karalamak için ,
Kendi değerinizden kendinize pay biçin !

Ben kurşun kalem . . .

Ebubekir Ocak T.k