Seviyor, sevmiyor, seviyor, sevmiyor
Sevmiyor, seviyor, sevmiyor, seviyor
Her başlangıç bir sona bağlı olarak doğruluyor
Ve başlangıçlarımız belirliyor sonumuzu
Elimizde bir papatya, elimizde bir hayat
Günleri yaprak gibi koparıyoruz
Ve sonuçta bir papatya gibi çırılçıplak kalıyoruz
Ne bizden eser kalıyor geriye, nede papatyadan
Sadece bir kelime kalıyor zihnimizde; AŞK
Ve ne kadar aşk varsa yüreğimizde
Ancak o kadar çok yanıyoruz

Her bir yaprağın kopuşunda atılıyor adımlar sonsuzluğa
Beynimizi kurcalıyor sorular
Acabalarla dolu sorular, pişmanlıklarla kavrulan kahroluşlar
Geç kalınmışlıklarımız kadar ağır ağlıyor gözlerimiz
Bir cümle sonu noktasına yaklaştığımız hissinde
Ne kadar nefessiz kalmışsa rüyalarımız
O kadar çok acıtıyor, her sevmiyor çıktığında falımız
Bir deprem şiddetinde ayrılıklar yaşıyor duygularımız
Yüreğimizde kopuyor fırtınalarımız
Bir ölüm karanlığında bekliyor düşlerimiz
Sırat inceliğinde bir seçim duruyor karşımızda
Galiba son damlada düşüyor düşlerimizin yağmurunda
Ve son yaprakta kopuyor
Ya seviyor, yada sevmiyor
Peki ya ben, ya benim düşlerim?
Bu papatya oyunund acaba nerede duruyor?