SEN AĞLAMA DEMİŞTİN ANNE
Ben gidince ağlama demiştin anne.
Hayallerini yıkma,yeşil kalsın hep.
Umutsuzluk ekme,güneş umutla doğsun yarınlarına.
Kendini üzme,sevdiklerini üzme demiştin.
Sevgi yetiştir,kırılan gönül dallarına.
Dökülen,yıkılan mutlu çerçeveleri tamir etmeye gayret et.
Ben gideceğim demiştin,toprağa gireceğini dememiştin.
Hayallerini yıkma demiştin ya,
Sen varken yeşildi hayallerim,mutsuzluk ekmemiştim.
Takı sen çekip gidene kadar.
Sen gidince mutsuzluk ektim yüreğime...
Mutluluk seninleydi anne ben senle mutluydum...
Kendini üzme demiştin ben gidince.
Sen varken hiç üzülmedim ki anne,sen gidince ciğerimi yedim bitirdim kahîrdan.
Sevgi yetiştir demiştin kırılan dallara.
Sen varken kırık dal yoktu hepsi yemyeşildi.
Sen gidince kırıldı dallar, soldu bütün yeşil yapraklar.
Kırılmış,dökülmüş çerçeveleri tamir et demiştin giderken.
Ama anne sen varken kırılgan değildi,dökülmemişti çerçeveler.
Sen gidince kırılıp döküldüler birbir, en başta da ben döküldüm.
Ben gidince ağlama demiştin anne.
Bilirsin ki anne hiç ağlamadım sen varken.
Gözlerim hep umut doluydu, takı sen gidinceye kadar.
Sen toprağa teslim olunca yağmur oldu gözyaşlarım,dinmez oldu yanaklarımdan.
Seninle beraber kendimi de toprağa gömdüm.
Sensiz bir dünyada yaşayamam ben.
Çünkü benim dünyam sendin anne sen...
Yazan: Sinan TOKER
Yazıldığı Tarih:06/10/2016(14:00)Siirt