Ömrümü Mevsimsiz Yaşıyorum Ben
Bana ne bahardan bana ne yazdan
Ruhumda buz gibi üşüyorum ben Bana ne yağmurdan bana ne kıştan ömrümü mevsimsiz yaşıyorum ben. Kime desem derdimi çare olmadı Feleğin sillesinden yüzüm gülmedi Beklediğim mutluluk neden gelmedi Hayatı sorgulayıp deşiyorum ben. Bilmediğim sevabım günahlarımla Kendimce yaşadığım mübahlarımla Bana hep gölge olan siyahlarımla Dertlerimin yükünü taşıyorum ben. Özlemlerim dağ gibi bende büyüyor Gönlüm yaralarını tek tek sayıyor Sanki bir el kalbimi deşip oyuyor Nasıl dayanıyorum şaşıyorum ben. Alışmaya çalışmak çok zor olurken Sabrımın taşmasına ramak kalırken Ruhumu rolantiye çekip alırken Farkettim ki kendimi aşıyorum ben... Gülseren MORKAN 22/09/2016 |
Şiir de güzeldi bu arada.
Sevgiyle/dostlukla.. Her daim mutlu kal...