Bir Cenin Yoklar Kimsesizliği/yürekler yolken ayna misali hüznün dehlizinde bir cenin yoklar kimsesizliği/ son satırlarıydı kitabın Ademin ardında salt yalnızlığı Havvanın koynunda kan çiçekleri süzülürken acı taze bir doğum gibi paslı mavzerlerde kandil yakıp sus pus oldular... /yazın sininde gizliydi güz özüne inemedik mısraların derinliğinde/ zaman bağışlamadı bize kimsesizliğimizi erguvanda gizlenir zifiri çalardı umutlar iç göçe çıkıp salınırdı umarsızca zait ufuklar... /kirpikten düşerken hareler kağıda nakşolan imgeler üşürdü/ gidişler soluksuz çöle düşerdi nefesler bir damla çiğ düşmezdi bıçak gibi keserken sessizlik zaman susardı... /bütün kıyımlar soykırım olurdu bize/ sormadım neden diye? soramadım... Ayfer Aksoy |