Mutlu olmak istedim
Hayata gülümsemek
Pembe pencereden bakmak dünyaya
Olmuyor…
Penceremi açıyorum
Gün ışığında zifiri karanlık
Duygularım karma karışık…

Mutlu olmak istiyorum
Birazcık mutluluk istedim
Neden sevdiklerim hep sırtımdan vuruyor
Değer verdiklerim arkasını dönüyor
Beni üzüp öylece bırakıp gidiyorlar
Darmadağın duygularımla yalnızım…

Hiç bir şey hissetmiyorum bu aralar
Daha dün meltemler kokunu getirirdi
Onu da burnum almıyor artık
Hislerim de suskun bu aralar
Bedenim gibi
Benim gibi
Ruhum da darmadağın
Özlemlerim arttıkça
Hasret treni vuslata geç kaldıkça
Beynim de donuklaştı
Tıpkı mutluluğu arayan gözlerim gibi

Güneş tepedeymiş
Varlığı hiç mi hiç fark etmiyor
Gün yirmi dört saat karanlık
Ne Güneş gecemi
Ne de ay
Gündüzümü aydınlatmıyor
Kaldım karanlığın tam ortasında
Kendi kalabalığımda yalnız bir başıma
Yalnızlık sonum olmaz belki
Ama
Sensiz nefes alamam
Yarına çıkar mıyım o da muamma!

Sensizliğin
Sensizliğin duymadığım ayak sesleri
Karanlığın göremediğim
Karanlık yüzünde yankılanıyor
Sessizliğin ağır kokusu
Sensizliğin hasret dokusu
Karanlıkta etrafımı sarıyor
Geri sayım mı başladı yokluğunda bilmiyorum
Mutlu olmak istiyorum olamıyorum…

Nefesinde ayak uydurdu sessizliğe
Boşalıyor ciğerlerimden sessizce
Ellerimden kayıp giden mutluluk gibi
Sol yanım yaralı
Ciğerim havasız
Ruhum berduş ve sefil
Aklımı oynattım galiba
Dönüp duruyorum girdabın orta yerinde
Med cezirlerle hazan mevsimini yaşıyorum
Son nefesimde
Mutlu olmak istiyorum olamıyorum…

Karanlığın sağır kulaklarına haykırıyorum
Duymuyor ki!
Kendim söyleyip
Kendim dinliyorum
Karanlıkta kaybolan benliğime
Hayallerim bile kâbus oluyor düşlerimde
Penceremi açıyorum
Güneş ışığında zifiri karanlık
Duygularım karma karışık
Mutlu olmak istedim! Olamıyorum…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
29.05.2016