zamanlar öyle kıt
ki
fırsat bulamuyorsun harcamaya,
anların içinde kıvranan
meçhule
zabıt tutmak bile imkansız,
onun senden olduğunu bildiğinden
kırbaçlıyor ha bire
ruhları
kendilerine gelmemeleri
zaruriyetin en üst
safhası,
varlığı
kendine yontulmuşluğun
tarifsizliği içinde
her yerde hiç bir yerde
güya sonsuzluğa dipçik vururken
dumanı tütüyor
yokluğunun..
sense bundan bihaber
belki öyle işine geliyor
belki de öyle
gelmek zorunda
ben ise çoktan görmüşüm
delaletin zırhlarını
deşifre edilmek
köküne kezzab dökülme misali
indirirken bir bir yere
yapraklarını,
sonbahar bir nevi güzün
ayak sesleri
kışta üşümek var
hatta
karda buzda donmak
ebediyete kazık çakmak
hiçlerin koynunda
arkada bırakırken
nice acılar
nice
göz yaşları
eğer ertesinde güneş doğacaksa
ilkbaharlara
değmiş demektir
kırarken kendi zincirlerini
umut uğruna
insanlığın şansına
özgürlük pahasına
mutluluğun cabasına
artık zaman zaman değil
kuşun kanadın da
artık bizden biri
her yer gökyüzü
her yer
masmavi
evrenin çatısın da,
içimizde çalkalanırken renkler
sınırsızlanıyor
tüm
veriler
artık bir hiç değil her şey
bazen biraz biraz
bazen
tümü
önemli mi
ki
tadına da doyum
olmaz
bir de sevgiyse kendi gibi temeli...

(Manisa,09.08.2016)

Talat Özgen