Esir düşecek hayatın oyunuydu
sahneye konulan.
karanlıktı tüm çıkmaz sokaklar,
rol verilmeyen
figuranlar dizilmişti sıra sıra.
kan rengine boyanmıştı
sahne platformu,
köprü kullanılmıştı ön planda.
Mavi unutulmamıştı köprünün altında.

Arka planda
Oyuncak insanların üzerine yürüyen tanklar,
toplar, tüfekler, hatta füze atan uçaklar.
Temmuz’a uymuştu
oyuncuların giydiği kuşkonmaz renkli giysiler, yaşanan sıcaklıklar…

Arka locadaydı yerim, uzakta.
Bilinçaltıma yerleşmişti top atışıyla başlayan müzik.

Alegori diye biliyorduk oyunun konusunu.
Galasına uymamıştı, ne renk, ne müzik ne de kullanılan araçlar.
Farklıydı sanki, yüreğe çiyler düşüren oyunun konusu.
Anarşi tiyatrosuna benziyordu daha çok.
Ve çok gerçekçiydi.
Sahne küçüktü, baş oyuncu yoktu ama
oyuncular rollerini iyi yapıyorlardı hem de kendilerinden geçerek.

Segbis sistemi ile
aynı anda bazı illerde de gösterimdeydi
umutlara vurgun bu oyun.
Hele figuranlar muhteşemdi.
ölüme meydan okuyanlar,
silahlara, tanklara, uçaklara kafa tutanlar...

Gözlerimde saklıyorum hala
oynanan bu oyunu.
Kabullenmeyişin çığlığıyla süslenen
vazgeçişle noktalanan bu oyunu.

Oyun yazarından, sahneye koyanları,
oyuncuları avuçlarım patlayıncaya kadar
alkışa tutmak için kalktım ayağa.

Yıldızlar söndü sanki başımda.
Yine aykırı zamanımdaydım, yalnızdım.

Beğenmemişmiydi kimse, sahneye konulan bu oyunu.
tiyatro mu kötüydü,oyuncular mı.
Dekor mu, yoksa sahne mi iyi seçilmemişti.

Yuhalıyordu oyuncuları, seyirciler.
nemlenen gözyaşları ve kısılan sesleri ile
oyuncuları alt eden figuranlara bağırıyorlardı
bağırlarına basarak…

Renkler beyaz olmuştu, karaya karşı.
Oyun tekrarlanmasın diye nöbette, çarşı.

zekeriya duman