sana artık kızgın değilim
sadece kırgınım
o yüzdendir bu kadar gürültü arasında sessizliğim.



bakma sen asık suratıma
ya da rengi değişen küfürlerimin bu kadar alingirli olmasına
sarılacak yaralarıma kül bastım
sadece sen değil
içimde öldürmek istediğim öyle duygular var ki anlatamam
merhametimi en ücra köşelere saklayasım var mesela
ya da öfke mi
öyle bir üfüresim var ki karşı dağlara
ne taş ne tek bir dal kalsın istiyorum bazen
beyni düşünmemekten ufalan insanlara
susun lan diyesim var da üşeniyorum
onların yerine de düşünmekten yorgunum
asıl anlatmak istediğim de bu değidi
bir bezginlik var ki sorma gitsin
zoraki yaşıyorum vesselam.



bu aralar leyleklere müthiş özeniyorum
göç etme arzusu şuramı tam sol yanımı yakıyor
nefes almaya ihtiyacım var
insan eti kokuyor her yer
kokuşmuşluk diz boyu
hep bir yerlere sokmaya çalışıyorlar bir birlerini
halbuki masum bir insan olmaktan başka dileğim yok benim
çocuklar gibi tasasız gülmek istiyorum.



hayat tuzsuz yenmez biliyorum
ama o kararı hiç bulamadım
ya çok tuzluydu düşlerim içim yandı kavrularak
ya da tuzsuz yedim hiç bir tat almadan
koca bir ömrü pencereden seyrederek bitirdim
arada camı açıp ’’hey’’ dememe aldanma
sırf yeşillik olsun diyeydi çöle dönen ruhuma.



dindiremediğim hüzünlerimi uyutmak istiyorum
o yüzdendir ayaklarımı hayata karşı diklemesine uzatmam
salladıkça biraz daha sarsılsamda
artçıdır diye avutuyorum kendimi
asıl depremi geçirdim nasılsa
umut mu?
onu çoktan beyaz kefene sardım maviliği dikkat çekmesin diye
bana ait bir toprak arıyorum gömmek için.





Ayvazım DENİZ