Küçükken Anam derdi, bilmezdi dediğini;
“Oğlum Kara Öküz bir kuyruğunu sallasa
Yer Gök titreşir, yağmur yaş yağarmış millete..”

Soramazdım Anam’a Öküz’ün yediğini;
“Hele çift boynuz vursa ensemizden dallasa
Çarpıverse Kaya’ya.. Taş yağarmış millete..

Dünya Kara Öküz’ün boynuzuna takılı
Görse bir insanoğlu kaybedermiş akılı
Vallahi de, billâhi..” Vay anamın yemini..
***
Sonra babam bağlardı söz sazını diline;
“Sarı Öküz tepinip zelzeleler çıktı mı
İnsanlar kaçışırmış Hâmîd Bey’in İli’ne

Denizler kabararak evler barklar yıktı mı
Çadırlar kurulurmuş, Davras’ın Tepesi’ne
Bir türlü eski yurda kimseler inmezlermiş

Tevatur.. on bir mevsim geriye dönmezlermiş
Eğirdir Gölü’ne El verirmiş de Sarıkız
Suya kavuşurlarmış, peki ya açlığımız?

Yal(a)vac az ötede, Sökük Sayan Baba var
Buğday az bulunurmuş, Ekmeğin hası Çavdar..
Ne azıklar taşırmış Baba’mız Türkmenler’e..”
***
Küçükken diyemedim; “Ana! Gara’ğac nere
Taban yağla Davras’a; kervan geçmez bir yere
Kuyruğun hikmeti ne.. Salla Dünya’yı titret..

Be Ana..bir kuyrukta olur mu böyle şiddet..”
Anam nereden bilsin, O’ Masalcı’ya tâbi
Başta cahillik, yoktu bir mektebi, kitabı..

Anacığım ne bilsin, Meraklıya Meraklı..
Yıllarca bu mesele kafamda kaldı saklı
Nihayet 70’şinde erdi Bekir’in aklı..

Gezdi tozdu.. Nihayet buldu bir Kara Öküz
Baktı ki kuyruk kısa, boyu moyu düpedüz
Bir metrecik gövdeyle dağlar nasıl yıkılır..

Madem yıkılacaksa varıp dağa çıkılır
Hesab ettim tutmuyor, bir yanlışlık var bunda
Şöyle iyice baktım Öküz’ün kuyruğunda

Gezer bir Karasinek.. Pervane mi pervane
Kuyruk sallamasın da ne yapsın şu divâne..
Önce kuyruk salladı, sonra batağa yattı

Hem sineği fırlattı, hem canı ferahlattı
Baktım, ne sallandı yer, ne de yıkıldı dağlar
Gözünüz aydın olsun! Ey Davras’taki sağlar..