YÜREĞİ EZİK ÇOCUK*
Üstünde büyük beden giysiler vardı
Elindeki aş tabağıyla besleniyordu Ekmeği kuru, yemeği soğuktu Ruhu ezik, gözleri ağlıyordu Çaresizlik içinde oturuyordu Gökyüzüne bakınıp duruyordu Yüzü buz gibi donuktu Kanayan yarası çok derindi Birden konuşmaya başladı Anne dedi çocuk! Tut elimden dedi Yoktu anne artık! Masum gözleri, hüzün doluydu Ah! Daha beş yaşındaydı. Körpecik bedeni titriyordu Ayakları donmuş, adım atamıyordu Yüreği ağlıyordu o an Sanki, dünyanın sonu gelmiş gibi. Mehmet ÖKSÜZ |
Kalemin daim olsun
_______________________________Selamlar