en son dokuz yaşında ki halimle hatırlıyorum
pala bıyıkları
elinde taş tespihi olmadan da heybetliydi babam
daimi bir işi yoktu
çalışmak için uzaklara gidişine anlam veremez
ağlardım arkasından
telden arabalar yapıp oynamak varken
uzaklara gitmek neden

o çok sevdiğim mavi bisikleti alamamış olsa da
her gelişinde bayram kokardı odam
hasret dolu gözleri saklardı yorgunluğunu bizden
esirgemezdi elbet bir avuç maviyi
olmayan sadece bisikletimdi

ağırdı varlığında, yokluğunda çekilmez oldu
kalamadık
son vedanın ardından veda ettik köyümüze
gelebilme ihtimalin yoktu
bayram da kokmadı bir daha odam

yıllar sonra uğradım şöyle bir
arkadaşımın bisikletiyle uzun bir yolculuk yaptığım yol
sadece on adımda bitti
komşularımız
okul yolum
bakkal hüsnü amca

değişmeyen tek şey
bırakıp giderken sıkıca kilitlediğim
duvarları çökmüş kömürlükte
öylece duruyordu olmayan mavi bisikletim

kilitli hayallerimi
saklanmış çocukluğumu buldum
hüzün yerleşkesi köyümde
ama sen yoksun
ve mutluluğa pedal atmıyor mavi bisikletim

s.eliot