Rana hanım sevgili eşimdir.
Elli yıldır ayım, güneş’imdir.
Bakmayın arada bir eski defterlerimi açtığına
Defterim, kalemim, kitabım,
En büyük sırdaşımdır.

Bilinmedik hiçbir gizlim yoktur,
Aslında o da bunu bilir;
Tüm eski hikayelerimi de,
Ama yine de kadınca davranır;
Kadınca kıskanır, hiç tükenmez sevgisi
Öylece, tüm yaşamında yoğunlaşır asaleti.

Hani zor zamanlar olur ya?
Galiba benimde varmış zor yanlarım,
Doğrusu Rana’nın sabrına hayranım.
Yalnız sabrına mı? tüm söylemlerine,
Tuz - biber de olsa, katlanırım.

Günü – günlere, yılı yıllara ekledik;
Tartıştığımız zamanlarda oldu elbet
İzleyenler olduysa eğer
Bu ip ne zaman kopar diye;
Boşuna izlemiş, boşuna beklemişler.

İncindiğini asla belli etmeyen,
Kızıp çat kapı vurup gitmeyen,
Kırıldığında bile öfkelenip,
Hiç kimseye kin gütmeyen,
Biraz geciksem, pür – telaş arayanım
Asaletin birinci temsilcisi,
Rana hanımdır; en iyi anlayanım.

“Kemal Polat Maltepe / 18.06.2016