Dudakların kalemdir, gözlerin şiir
Bakışında alevlenir gönlümdeki şehir
Benim ebedi yurdum kalbindir
Hasretin zulüm olsa ne fark eder
Ben kalbinde yaşar kalbinde ölürüm
Ben dağ diye dizlerine yaslanırım

Yokluğunun akşam karanlığında
Hayalin güneş olur ruhumun zindanlarında
Bakışın yıldızdır yön verir pusulama
Yüreğimin hiç susmayan türküsü olursun
Ömrüme ömür katarım adın marş olur dilime
Saçlarının serin gölgesinde dinlenir gönlüm
Çöl güneşi yalnızlığında
Müebbettim sona erer yanında

Şimdi uzanır önüme ayrılığın sıradağları
Güller uzaklarda kaldı
Yarım ezgiler susuzluğunda
Bir kent yok oluşuma hazır
Anıların haylaz berduşluğunda
İnlemeye yakın sol yanım
Son intiharına gebedir.

İlk kıvılcım yanmaya başlar
Gecenin ortasında
Kandiller tutuşur
Ne yana el atsam mazinin yangınları
Eylül ikindisi zaman
Kuşlar yuvasında olur birazdan
Ben kalırım tek başıma
Sensizliğin anahtarı iki dudağın arasında
Bulsam biter bu ucube yalnızlık
Yoksa ömrümün kalanı karanlık
Susardı varlığında boşluğunun gürültüsü
Umuttur eskimeyen yürek türküsü
Acı bir tattır dinlerken duyduğum çığlık
Ay bitkin durur güneşse tedirgin
Gece daha bitmedi sabaha çok var

04 04 2008

Hüseyin Özbay