Bir vakitki
Ezan sesleri kin kustu geceye
Demir kanatlı ebabiller taarruz halinde
Ansızın bir güneş çöker üstümüze
Patika yollar nefesimizi yutar oldu
upuzun çoğaldı ürkekliğimiz
Ve otuz dört yerinden duyuldu mahşer
Darmadağın bir gürültü kirliliği
Sonra oracıkta söndü hikayemiz

Kaç isyan daha bastırır ,
Bu alnımıza kazılmış fukaralığı
Kaç savaş daha
Kaç gencecik daha
Bu vahşete bir anlam bulur


Bir vahşetki kan akmaz geceden
Yine Kürdün ölümü
Yine gökten elma kokusu
Dünyaya devletsiz olarak atılanları ,
Pasaporta geç kalınmış yüreklerin
Sınır ticaretine terk edilmişleri
Kaderleri kaçak çay karası köylüler

Bir vahşetki hayvanlar ,
Dağlar vurulur
Göklerinden çocuklar vurulur
Gözlerinden umutlar vurulur.
Allah aşkınıza ,
Var mı daha ölünecek
Var mı daha övülecek ?

Var mı kutsal bayrak
Var mı kutsal inanç ?
Böylesine vahşetle düşerken insan
Böylesi vahşetle ,
Vahşetle boğuşurken insan
Nerde kutsal, nerde kutsal ?

Allah aşkınıza
Kaç vatan daha bölünmez kalacak ?
Kaç yoksul daha devletsiz
Ölüm buyruğuna teslim yaşantımız

Hiç mi korkuları yok ,
Bu Allah’ın sınırlarını ihlal edenlerin
Çocuklar diyorum,
daha çocuklar...
Ateşin düştüğü yerden yükselen
Cehennemden küllere kadarki ağıtlar
Var mı daha kutsal. ..


Bu bitmeyen öfke,
Tükenmeyen hasret
Bu alışılmayan ölüm,
alışılmayan zulüm...
Ah roboski
iki isimli yiğitlerin,
Ortadoğu’nun orta göbeğinde parçalandı
21. yüzyılın gözleri önünde
Kâr kalır mı yanlarına bunca zulmün ?


Allah aşkınıza ,
Katır sırtlarında umutlar taşınırdı
Dağlar kadar gülleler taşınır mı?
Ve sınır boyunca mayınları tespit ederdi
Gökten gülleler yağacağını nerden bilirdik.

Belki de ilk kaçağıydı
Otuz dörtten herhangi birinin
İlk kazancı, ilk sınır ticaretinin
Belki ilk okul harçlığı olurdu
Belki daha nice ilkeleri olurdu
Nerden bilelimki eve ölüm getireceğini.




Hêdî hêdî winda dibin
Ew stêrkên çiyayên asê û tazî
Tirojên ser enîya Cudî
Şêva tarî û şêva bombe barandinê
Ser milê min de tê şikandin
Min tenê tamandiye mirina inkarî
Ev qiyameta her roj
Ev wehşeta ku neyê ziman

Heçko ve hezar sal e em dimirin.
Hecko ned hesab zivistan derbas bû
Ned hesab kifin ser me dibari
Li min tarî dibe roboskê
Li min şêva mirinê tê bîranin
Hûn dizanin em çikas bêguneh in.
Carek tenê bizanin...

Rûyên wey pêlên Firatê
Xeniqandin lê dibare ji bombeyan
Çiqas mirinê tavîji kezaba dayikan

Welî jî ez te nabihîsim roboskê
Bi tenê ez divêm
Bi te re bimînim
Çinko dojeha min ji
Bihuşta min ji bi tenê ev e.


Ev xur xura ewran
Belediyên qêr bi qêr dibarin
Û disa mirin dibarî ser can û cesedê min
Gelo ev tê nivisandin
Vî miqamî mirin tê piş merivan
Awazên dilê min jî winda dibû
Burûskên evîna min in kor dibe
Ax Roboskê çima tu xweyî ne derketî
Çima teyrên ebabil ser zaliman ne dibarî
Gelo ma em zalim in?
Gelo çi gunehê me hebû yarebbî

Çoyîn dema ji kinarê te ve bi
Çîka bê welatiyê dikevi serê min
Ax roboskê ax bê edaletiyê
Bê warî digihî min
Bê mirovatî li min diqerisi

Edi bes e roboskê
Gelo çend neqildî ez bimirim
Xwezî biştexila rûyê te yê perçiqî
Xwezî te bikariya wan zarokan bênî ziman
34 çirok û sed hezar parçe...

Êdî berf ne spi dibare
Weke ciger û hêstirên dayikan
Reş u sor tê xemilandin roboskê
Ev e çend sal e em zivistanan kifin xwe dikî
Çinko ser berfê em qetil kirin
Em ser berfê winda kirin

Ez welî jî bawer nakim
Vê mirina wilo dewlemend
Hûn qed neyên
Hûn ked ne zivirîn jî
Yek bajarî de
Yek welatî de
Cihên me hebî
Yêk carê ji ez te bernadim
Ez ji tere nemînim roboskê
Ez bimrim ji tera...