Alfabeyi gaz lambası ışığında,
Söktüm ben.
Elektrik bilmezdim.
Ampülü görsem.
Armudun tavana asılmışı derdim.
Güneş tepeden ağıp,
Karanlık kavuştuğunda,
İs kokardı yirmidokuz harfim.
Ertesi günün derslerini ezberlerdim.
Bir gün mutlaka
Öğretmen olacağım derdim.
Gaz kokusu da dolunca genzime …
Karanlıktan korkup,
Dalardım derin bir uykuya…
İmam bir dedenin torunuydum.
Sessiz sakin ve utangaç.
Yegane oyuncağım,
Tuğladan yaptığım bir traktörümdü,
Hep onunla oynardım.
Dışarı pek çıkartmazlardı,
Bu yüzden fazla arkadaşım da olmadı
Hatta bir ara müezzinlik bile yaptım.
Yatsı ezanını okumadan kaçardım,
Çünkü karanlıktan tırsardım.
Korkutmuşlardı bizi karanlıktan
Dersleri gündüz verip,
Sınavı gece yaparlardı.
Asıl tuzak gündüzlermiş
Hiç anlatmazlardı!!

Müşteba Güneş