ŞUURsanma ki üşümez yaz ayazı, harmanın is giyinen nefreti tenin aslı, dumana ismini veren siyahın rahmi sırat, bana beni; sevdasızlığında hatırlat, sızılarıma derman gözlerinin çukuru, hatrıma son demeden, bir daha kan’at, bir daha ağlat, toprak kokan saçına yağan; yağmura inat.... daha ne ki, bu bende ki; ırmağın iki kıyısında kutsandı, yazasıya harcanan ağıt, pencerim demir urganına astım; o fakir özgürlüğü, ve bir gelin çıktı yüreğimin evinden, buğday duvaklı... az bir vakit var, söylemin ömründe mürekkebin, nasıl başlardı senle gün; .... canına can kattığım yâr, gece koyusu gözlerine güneş doğuyor, korkma!! hâla sana ait içimde ki karanlık... sen hep hikayem, sen sonum, sen hep konum oldun; şahidi kalmayan masumluğa... DENGE/siz karan |