YÜREĞİ NASIR TUTANLAR TANIMAZLAR BENİben sevdanın doğurduktan sonra fırlatıp çöpe attığı mazlum bir bebeğim gözlerim açılmadı daha güne hayırsızlığın ne olduğunu kurtarldığımda anlayacağım.. anne şefkatinden uzak bir karakolda sabahlıyacak yüreğim adımı onlar koyacaklar ’’kadersiz’’ diye ve bir yurdun soğuk duvarları saracak baba yerine ellerimi gözyaşlarım eskiyecek yastığımın eski püskü yüzünde kimse değiştirmeye gelmeyecek yüzsüzlüğün astarını. Allah’ı ilk yediğim dayakla tanıyacağım adı düşmeyecek dilimden ondan sonra her sıkıştığımda çıkmaz sokaklarda ve her eli sopalı yürekler üstüme abandığında en çok onun adına sığınacağım ve en çok o zaman ağlayacağım kimsenin duymadığı köşelerde. soğukta titreyen minicik bedenim kör nefislere gıda olacak ve çamur tarlasında yeni açan laleler hayal edeceğim kırılacağını bile bile görmeyen gözlere sitemim yok duymayan kulaklara da çiğ düşen yanaklarımı silecek el yine benim. henüz bestelenmemiş güftesi kimsesizliğe ait bir şarkı var dilimde boyun büktükçe şiir gibi dökülür maziye okuyanda okumayan da arada ki farktan bihaber öldükten sonra değerimiz anlaşılır her şair gibi en çok da dalgalar kıyıya atınca sorgulanır çocuk varlığımız ve hatırlanırız. gözleri açık gömülür hayallerim vebali sevgi için doğan tüm insanlığın. Ayvazım DENİZ |