HÜZNÜN HAŞMETİ
Kızıl akşamların
kapılarına asılı benliğimi, Kapladı hüznün haşmeti, Bunca sancıdan sonraki aşkı Ve yüzümdeki gülüş yaralarını Öptü gün batımı,gün boyu… Âma bir geceye düşen gözlerimi, Kovuk bir ağaca asılı sevinçlerimi, Söndürdü tırnak uçlarımdaki, Uçurum kandillerimi … Anladım…! Demekki ondan çırpmıyor, Martılar maviye kanatlarını, Deniz ondan kudurmuyor, Vurmuyor kıyılarıma dalgalarını. Şehri saran vakitsiz yağmurlarımı Geçmişine sövdüğüm utançlarımı İçinde tutsak kalan umutlarımı. Ondan yok ediyor… Anladım…! Ondan uçurtmuyor uçurtmalarımı !! Müşteba Güneş |