Bana kendini anlat diyorsun,
Anlatmasam.
Kelimeler bazı şeyleri anlatsa da,
Her şeyi yaşatmıyor.
Bazen ben bile tuhafım kendime,
Nasıl anlatılır ki birkaç kelimeyle.
Dur! Düşüneyim.
Neşeliyim desem,
Suratsızlığıma denk geleceksin.
Espriliyim desem,
Ağlamalarımda yakalayacaksın beni.
Özgürüm desem,
Tutsaklıklarıma denk düşeceksin.
Hadi! Karamsarım diyelim,
Tanıyamazsın şiirin doğumunda sevincimi.

Çocuklar gibi şen olurum bazen,
Ertesi gün,
Aman canım çocuk muyum ki,
Bir elma şekerine kanayım,
Derken bulurum kendimi.

Kalbim,
Bazen baharın yeşermiş dalları,
Bazen kurumuş otlaklara benzer.
Kalabalıklardan sıkılırım çokça,
Bazen çoğaldıkça umutluyum.

Anlayacağın,
Can sıkıntımla doğru orantılı, aklım,
Biri arttıkça, diğeri de artar.

Çoğu zaman aldanırım bir iki tatlı söze,
Olsun iyidir aldanmak yalandan.
Arada bir saçmalarım,
Ama iyidir saçmalamak,
Sevdiklerini satmaktan.
Ne olmuş büyük adam olamadımsa,
Hayallerim var benim cebimde saklı,
Zaten söylediklerim de kursağımda kaldı.

Meselâ,
Çevrem iyi der benim için,
Her ne kadar iyi deseler de,
İnanma sen,
Kırıldıkça değişiyor insan.

Bana kendini anlat diyorsun,
Anlatmasam.
Sığdırmasam bir kalıba düşüncelerimi,
Kızar mısın?
Ya da şöyle desem,
Bazıları için vazgeçilmezim,
Bazıları için herhangi biri,
Düşlediğin kadar insanım,
İnsan olduğum kadar hatalı,
Bilmem anlatabildim mi?

Bana yaşından başından utan diyorsun,
Yaşımın kaç olduğunun ne önemi var ki?
Halâ ağlarken kimsesiz bir çocuğum ben.
Meselâ sık sık saklambaç oynamak
- geçiyor içimden.
Büyüdükçe çocuklaşıyor ruhum.
Kimseler bulamasın diye,
Yılanın deliğine girmektir huyum.
Konuşsana be adam diyorsun ya!
Bazen dilsiz olmak gerekir.
Bu dizeyi senin için yazıyorum,
Düşünmeden.

Bana adam olamadın diyorsun.
Bir kez gelinen bir dünyada,
Bin kez ölmeyi başarmış adamım ben.
Bana evren sonsuzdur diyorsun.
Bir kalbin kırıldığı yerde biter evren.
Bir kalbin kırıldığı yerde biter evren.

h/ç
**