Uzaktan sevmeyi bile göze aldım ben seninle.
Varsın gelmesin,
Gözüm görmesin.
Ellerin tutmasın ellerimi.
Kalbin de olduğumu bilsem bile;
Yeterdi bana bir ömür.

Aşkta, en çok seven kaybedermiş.
Bu kadar çok sevdiğimi bilmezdim ben.
Hep derdim ya,
Kaçardım sözlerinde ki aşktan.

Sen seviyorum dedikçe ben susardım.
Sevmediğimden değil ki,
Sevdiğimi kendime bile söyleyemediğimden.

Ben bilmezdim böyle sevdiğimi.
Sanki hep bir uçurumun kıyısındaydım.
Bir adım ileri gitsem, sende kaybolacağım.
Bir adım geri gitsem, kendim de.

Öyle çıkmazdaydım ben.
Sadece kalbin de olduğumu bilmek yeterdi.
Ve sen bunu bile yetiremedin.

Karanlık çöktüğünde odama.
Sonunu bildiğim,
Ama gidişini bilmediğim yoldaydım.

Sonunu bile bile girdiğim bu yolda,
Sensiz gidebilmeyi öğrendim,
Gidişini bilmediğim yolda.

Eksikliği gördüm ben...
İki yanımın boşluğunu.
Doldurmaya çalıştıkça artan acıyı.
İlaçlarla tedavi etmeye çalıştıkça,
Kanayan yaramı.

Ben bilmezdim böyle sevdiğimi.
Korkardım, senden kalan
Bu acının bile yok olmasından.

Şimdi sen gittin; ben ise
O uçurumun ortasında kalakaldım.
Sende kayboldukça,
Kendimi kaybettim.

Bu sana yazdığım son şiir.
Bir yaram var senden kalan,
Ve artık kanamıyor.

-Büşra ÖZEREN