Yaşadıkça
Cebelleşiyorum
Koyu lacivert gecenin ortasında Anlamsız muhabbetin manasızlığıyla Tenezzül edilmiş girdabın Teveccühsüz boşluğuna Kahrediyorum Hırçın yalnızlığın köşesinde Yalnız, yalnızlığımı özleyerek Pişmanlıkların bedbaht gerginliğiyle Dönüşü olmayan yerde Pençeleşiyorum Kaybolan gözyaşlarımı arıyorum Gülmeyen yüzümü Ortasında felaketin gayretsiz kalıyorum Ruhuma örülmüş duvar Sıvasız sızıların Beton yapısında Taş misali Kırılıyorum Duygularım can veriyor Hislerim yanıltmıyor Yine tükeniyorum Ama ben bir insanım Yaşadıkça Umut etme hakkımı Kullanmak zorundayım Bu demektir ki, Mücadeleye devam Onun için Yazıyorum |
Şiir okundukça tekrar tekrar okuma isteği vermekte…
……………………….…………………. Saygı ve Selamlar..