Çiçek VeyselVeysel çiçeklendi bal oldu aktı Kalbi yaralandı hüsnü yar için Ama gözleriyle gönülden baktı Baharda çiçeksiz aynalar için Nevruzu görmedi gülün telinde Serçeler çağladı sivralan ilinde Dünya şiir günü köylük elinde Yemişler üstüne dallandı Veysel Bir yar için diyar bucak çağladı Aşka vurulunca ömür dağladı Bir tek karıncaya belin bağladı Ayaksız tellere dokundu Veysel Ne doğan güneşi ne gergin kaşı Çiçek ilerlerken perdeden yaşı Bir şiir demlerken eğmezdi başı Cümle sözcüklere ağıttı Veysel Atanın izinde halkın gözünde Asla eğip bükmez kendi özünde Bir çiçek bir çiğdem olur sözünde Karanfil allayıp pullardı Veysel Göçebe kuşlara mektup yollardı Hakka ilerlerken aşkı sollardı Zalim dikeninden insan kollardı Kefensiz toprağı çullandı Veysel |
eyvallah...