Düz çizgili bir defterim,
Sürekli biten bir kalemim,
Naime’nin sevdiği peynir, ekmeğim,
Ve en güzel anılarımı taşıdığım,
Siyah, naylon poşetim...

Henüz üzülmeyi,kalemim kaybolduğunda ki büyüklükte sanıyordum.
Mutluluğu yenisini aldığımda..

Kırgınlığı, oyuna dahil edilmediğim büyüklükte sanıyordum.
Barışmayı, çikolatayı paylaştığımda...

Özlemeyi, üç aylık yaz uzaklığında sanıyordum.
Kavuşmayı, okul kapısından girişte...

Vefanın,küçücük yüreklerde ömre sığdırılacağını düşlerdim
Vefasızlığı bilmedim...

Saçlarımı Naime’nin saçları kadar uzayınca seviyordum.

Ekmeğimin haftada bir kez salçayla buluşması gibiydi kavuşmamız

Turkuaz gökyüzünü seyrederken, bulutlardan şekillere gülümserdik

Gözyaşlarını hatırlarım bide,
Kışın üşüyen yanaklarda...

Gülümsemek ne kolaydı o zamanlarda

Herşeyi nasılda sığdırırdık o küçük siyah naylona...

Aybüke (Siyah Naylon Poşet)