Savrul Sen T/arafıma
Bir çocuk gülüşü törpüleniyor kimsesizliğimden
yine sarıldım kaleme satırlarım eğik kelimeler muamma dört duvar yalnızlığı örseliyor ruhumu bu sessizlik intihar gibi kesiyor soluksuz nefesimi yine soğuk bir mart gecesi yine ucuz bir mum alevi gibi üşüyor yüreğim bir yemin örterken kalleşce üzerimi gül yarası açılıyor sessizliğin eşiğinde rayından fırlamış bir tren vagonu gibi saçı başı dağınık satırlar dökülüyor senden habersiz sayfa aralarına ölüden farkı yok özlesen diyorum biraz da benim gibi sende küle dönsen savrulsan sen t/arafıma bilmediğin kaç yanık var senden hatıra incinen savruk ben de olmasi imkansız diye diye körelmiş bir duygu sabahı beklerken sözlerinin kahpe yüzünden yük oldu uykusuz geceler eşkiya bir kahır gibi biçti ömrümü biliyorum soluksuz okuyorsun bu satırları hissediyorum nefesini haydi gel gel öp gözlerimden yalvarmamsa istediğin yalvarıyorum işte uzat ellerini hiçsizliğime uzat ellerini uzat sensizliğime Ayfer Aksoy |