Acı'sız...Acı_sızı
Sonu gelmemiş bir roman..bir türkü..bir şiir belki...
Başı olmayan bir aşk..bir sevda..bir de vefa gibi En başı sonu getirecek kadar büyük bir başlangıçtı.. Gitmeyen küheylanların açmayan zambakların baş devrilmesi gibiydi.. Ölümü bilen her varlık içinden geçtiği sokakların nereye çıkacağını bilmeliydi Oysa karanlık kuyulardan tut gazap üzümlerine kadar .. Bana yettiğin kadar derdi..adını anmadın yine Yetmezdi... Başlayacaktı başlamasına...epey bi uzaklaştı kendinden.. Anlatmak istediklerinin kıyısından geçemiyordu şuan.. Sonra kendine bakarken seni hatırlayacaktı yine.. Etkisi geçmeyecek buhranlar..izi silinmeyecek kuvvetler..Tadı geçmeyecek mutluluklar yaşadığını hissedebilecekti tek bir nabız atışında... Atınca kalbi derinlerde..Bir sis çökerdi içerde.. Anlatmazdı ne olduğunu..biz konuşur o susardı... Bir yüz görmeye gelmesin gözlerim derdi..geçecektir hatıralarda eskim.. Gelince aklına candan..can diyordu ...hala taşıdığını düşündüğün ona güç verdiğini kabul ettirdiğin hislerin parça parça ezikliğini yaşadı yıllardır... Hani dökülsen avuçlarıma bana yetersin..Donduğum bi gece adını duysam içimin bütün buzları erirdi derdi.. Demezdi...Cahilliğin cesaretinden..yalnızlığın bencilliğinden..Aşksızlığın inançsızlığından... Ama Toprak olsa üstüne basıp geçmen yeteriydi.. Ağaç olsa köküm senindir derdi.. Dağ olsa seni arşa teslim ederdi.. Aşk olsa kalbi ilk vefatı olurdu.. Sevda olsa zehrini kendi içer Şerbetini sana verirdi... Şiir olsa sen Türkü yine sen.. Adını bilmediği bütün güzel isimlerin.. Varlıkların canlıların.baharda esen rüzgarın Martta düşen ilk yagmur damlasının..sıcak çorbanın..bayat ekmeğin..Huzurlu yaşamın..Sevginin aşın..evrenin kainatın.. Bütün güzel şeylerin benzetileniydin.. Adıydın sonnsuzluğunun..Sebebiydin ilahi boşluğunun.. Elindeki son parmak iziydin.. O iz geçmesin diye vazgeçtikleri ispatıydı, Görmek istemediklerinin Dudaklarıyla söyleyemediği hep düşünü kurduğu hislerin dışa vurulmamış ifadesiydi seni görüp afallaması.. Sen varsın diye öğrendiğiydi Gözleriyle konuşmaya çalışması .. Yine Yetiyordu senli bir dünyada acı karşısında direnmek.. Çok küçük geliyordu sana benzettiği sana adadığı her şey.. Ama Yetmiyordu sensiz ona hiç birşey.. Denizin gelgitini Sevginin nefretini taşıdı.. İmkansız dediğin ne varsa Kendini ona zorladı.. Biliyorsun..O sana Kendisinden fazlaydı.. Olduğu kadar senin..Olmadığı kadar kendisinindi.. Sonra onu Okyanusunun en derin yerinde bırakıpta hadi şimdi seviyorsan okyanusu aşarsın demiş olsaydın.....Demidin hiçç ..Başaracağını biliyordun.. Eskidikçe yenilenen bir duygudur bunun adı.. Belki de hastalığının ilk belirtisi... Yada ölümünün ilk sebebi.. Yine de bilinmeyecek..Çünkü yaşamadığı şeylerin hayallerini sensiz kuramazken..Senle kurduğu hayallerin hiç birinin gerçekleşmesini de beklemedi Dönüp dolaşıp yine sana var’dı... Hatırla dili ne zaman tutulsa karşısında sen var’dın gitti geldi..yine bitmedin Öldü mü kaldı mı diye sormadın... Başkasıyla yaşadığın günleri bilmesi bile ona acı’sızdı Şuan olmayışın kalbini deşen büyük bir acı_sızı.. Ağlıyordu onu en son görüşümde.. Kimseler duymadı.. Özlüyorum dedi kısık bir sesle İşte o zaman anladım.. Hayat çok zalım.. Sezgin Seven |