Çatısı Yok Bu Yalnızlığın
Türküsü omuzda
Yürekte karakol geceler Nefes çatısı yok bu yalnızlığın Dolu dizginsin aşk Cepheden cepheye ömür Göçüklerde imdat bir yürek Sürüde ceylandım Ateşle yazdılar sana beni Ne haneler ne bahaneler Düştüm de çayıra çimene İçime düştü bozkır yaktılar Tarumar gül bahçesinden Işıksız gökyüzü gibisin sevdiğim Sılasın başıma kurşun döküyorum Yokluğun ölüm Varlığın soluksuz gurbet Rüzgar sus pus güneş küs Kaybettiğim tek savaşımsın Eşkıya gibisin aşk Kanat verip kıransın Sözünü tutmayan dağlar Ayazlı beyaz karlar gibisin Kendimce ağlardım Yağmurla yıkadılar seni Ne toprak ne de çamurlar Yürürken kanattılar beni sana Oysa kuştum kanatsız bıraktılar Türküsü omuzda Yürekte karakol geceler Nefes çatısı yok bu yalnızlığın |
Türküsü omuzda
Yürekte karakol geceler
Nefes çatısı yok bu yalnızlığın...değerli şair dost evet şiir tam deminde hayranlıkla okudum yüreğinize saglık
kaleminiz varolsun
saygılarımla
zaralıcan