Kaybettiğine inanamadığı o gözün
nerden baksa içine adıdır hüzün
Taze taze gelen acıların
en canlı örneğidir yüzün..

Sancılar izinde yürüyordu hatıraların
ve tek tesellisi var olmasıydı inancının..

Değil kaç adım gittiğin
Gidemediğin adımlarındır bitişin..

Yorgunluğunun farkında..
kırılmışlığının bilincinde..
varoluşunun da en içlerindeydi
Karanlık bir rüzgar yada
siyah bir toprak ancak yok edebilirdi
birikmişlikleri ve hainlikleri..

Sustu ve kandırdı yine kendini
Asmıştı onu iplerine
ve bırakmıştı kuytu köşesine..

Efkarlı gözlerinde doldurduğu buharı
sigaranın yalnızlığıyla yok etmeye çalışırken
Kalbini delip deşen duyguların
onu yavaş yavaş öldürdüğünün
bilincinde bile olmazken
Acaba kaç kez son kez baktığını
zannediyordu gökyüzüne
Daha kaç baharı onsuz yaşayıp
inanacaktı geleceğine..
Ve avazı çıktığı kadar bağırdı umut diye!!
Umudun varlığının
hiç birşeyi unutturmadığını farkedemiyor
Taze acıları hislerde büyüttüğünün
bilincine varamıyordu..
Kayboldum...Yok oldum..Tükendim diyemiyordu..
Gecenin korkusundan,
gündüzün sarhoşluğundan ölemiyordu..
Acının kollarında,umudun yollarında harap olmuştu..
Dönmedi gittikleri...Kalmadı sevdikleri..
Bitmişti hissettikleri...Sondu bu yazdıkları..
Tek bir Allah düştü dilinden
Kıydı umuda
Gitti yoluna..
Diyemedi
Yoksun hala..

Sezgin SEVEN